Social βλαξ

Νάξος, Naxos 2015

Blog block
block ok
block μπλοκ
dog lock.

Block βλαξ
βλαξ πλακ'ς
block black
φλικ φλακ
such βλαξ
block much
μουτς ματς
βλαξ much
much ματς
much touch
razz fazz.

Θα στ´ φτιάξ',
κατσ'.

Thank you very much!

Πολύγλωσση ποιητική ανθολογία -- Hans Brinkmann

 

H ανθολογία θα δημοσιευτεί τον Απρίλη του 2017. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του εκδότη.

Mitlesebuch 119 Johanna Domokos

Ich empfehle heute die Forschungsdichtung von Johanna Domokos. 

"ich bin nichts anderes als zeit mit wenig raum
oder raum mit wenig zeit", schreibt sie

und gibt weitere tiefe Kategorisierungseinblicke in "KataStrophe"n und in die Formularisierung von Missverständnissen.

Tiefsinnig, humor- und kunstvoll, ein Genuss!

Der Link zum Buch auf der Verlagsseite von APHAIA 

Παραλλαγή

Mykonos/Μύκονος 2015

Διάφορους δρόμους που παίρνεις
και φεύγεις και ξανάρχεσαι.

Move on up σου λες
κι όμως να 'σαι εκεί.

Με τα ίδια λάθη σε
διάφορες παραλλαγές.

Για να μάθεις σου λες
και κουράζεσαι.

Και τι μαθαίνεις δεν ξέρεις
αλλά πονάει.

Και την επόμενη φορά
θα - τα - καταφέρεις!

Die Grenze ist eine braune Linie -- keine Grauzone.

Athen, Αθήνα 2016

Seit Beginn dieser PEGIDA-braunen Brechspaziergänge scheint der nette Nachbar von nebenan, na gut der komische Kautz von da drüben, ok ganz ehrlich, man meinte schon immer, der mit dem man selbst eh nie wirklich ein Wort wechseln wollte, irgendetwas Singuläres zu haben: Angst! Angst vor Überfremdung, vor schwarzen Jugendlichen, vor unbegleiteten syrischen Minderjährigen, vor dem Islam, vor der Bedeutungslosigkeit des eigenen Lebens(stils), der skurrilerweise seit eh und je bedeutungslos war, der eigenen Lehrmeinung, obwohl niemand ihn gebeten hat zu dozieren, vor dem Sturz des eigenen Mythos´, der irgendwie national-bla verbunden ist mit regional-ja, das ist gut.

Lieber verwirrter Mitmensch, nein, dein Nachbar ist nicht so verwirrt wie du und er hat keine Angst. Dein privat bekannter Wutbürger oder besorgter Antiislam-Mitdiskutant, dein AfD-Wähler, dein PEGIDA-Mitläufer hat keine Angst. Hör auf zu versuchen, ihm Rechtfertigung geben zu wollen. Ja, ich fühle mit: Dein Papa wählt AfD, ist aber kein Fascho, klar. Hör auf zu versuchen, Gemeinsamkeiten zu konstruieren. Ihr wart zusammen in derselben Schule und jetzt das: Oje! Hör auf dich zwischen Erklärungsnot und Fremdschämen zu zwängen.

Wenn du Angst hast, oder dir Sorgen machst, gehst du nicht auf die Straße ´rumgröllen, zündest keine Flüchtlingsheime an, beschimpfst keine eingesperrten Kinder in Bussen oder anderswo, du sagst auch nicht "Neger" einfach mal so vor laufenden Kameras und verkehrst nicht mit solchen Leuten, die das tun. Wenn du Angst hast. Wenn du Angst hast, bleibst du schön zuhause ruhig und abwartend, weil du Angst hast. Wenn du so aktiv wirst, hast du keine Angst, du bist einfach ein Verbrecher, ein Menschenhasser, ein Fascho, ein Nazi und nichts weiter. Gab es immer schon, wird es immer geben. Hauptsache du bleibst allen anderen zu liebe, eine nicht tolerierbare kleine Minderheit, die ihren Hass in sich selbst frisst oder wenn es dich doch überkommt, wirst du in einem der vielen Gefängnissen dieser Welt eingesperrt.

Naxos, Νάξος 2016

Γιαουρτόπιτα φουντούκι

Λιόσπορος/Liosporos 2016

Μια πολύ ωραία και πανεύκολη συνταγή που βρήκα εδώ και άλλαξα λίγο:

Υλικά για τη ζύμη

• 500 γρ. γιαούρτι
• 200 γρ αλέυρι
• 50 γρ ζάχαρη
• 1 κουτ. γλυκού κοφτό σόδα
• 4 κουτ. σούπας φουντούκι τριμμένο

και για το σιρόπι

• 1 φλ. νερό
• 150 γρ. ζάχαρη

Εκτέλεση

1) Ανακατεύετε όλα τα υλικά μαζί.

2) Λαδώνετε ένα μικρό πυρέξ, ρίχνετε το μίγμα

3) και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να πάρει χρώμα. Κάνει περίπου μισή ώρα.

4) Φτιάχνετε και το σιρόπι βάζοντας το νερό και τη ζάχαρη να βράσουν για 5 λεπτά και σιροπιάζετε το γλυκό μόλις βγει από το φούρνο.

Με το φουντούκι η γεύση είναι σα μερέντας και αρέσει πολύ στα μικρά παιδιά.

A bigger splash (I/F 2015)

I just saw A bigger splash by Luca Guadagnino, a remake of the french classic and erotic thriller La piscine (F 1969) by Jacques Deray. It has been a while since I have seen La piscine and also the first remake of it, Swimming Pool (F 2003) by Francois Ozon, and I surely don' t remember all details of them. La piscine is about a quite dull couple which passes the summer in a house with a swimming pool in Southern France and gets disturbed by a friend and his teenager daughter who get self invited to their place. Swimming Pool presents the protagonist as a succesful british crime novel writer who gets disturbed during her vacation in Southern France by the french speaking daughter of her publisher and lover. In A bigger splash the couple is interesting, especially the woman, a rock star who passes the summer in Italy. They get disturbed by a friend and his italian speaking daughter. And for this A bigger splash is also not only a remake, but a remake of the remake, although strictly spoken it is "inspired" by La Piscine and "influenced" by Swimming Pool. And it is probably a better movie than both of them each or together.

A bigger splash on first sight is a glamourous remake and in some aspects as the location, the soundtrack, the suspense and the psychographic profile of the character of Marianne better than the original movie back in the sixties, when the legendary, super-erotic ex-couple in life of Rommy Schneider, as Marianne, and Alain Delon, as Jean-Paul, played the first roles. Academy Award winner Tilda Swinton has never had this explosive sex appeal that Schneider had in La piscine especially accompanied by Delon. But this is somehow irrelevant, although there are quite a lot of erotic scenes in the movie. The glamour she gives to the movie with her appearance, is one that results of her naturally fragile looks, the pale complexion with a touch of sun gold, the perfect style and the contrast to her former life as a sex-drugs-and-rock´n´roll androgyne star, Marianne, who lives for six years clean and happy with the probably younger photographer Paul, played by Matthias Schoenaerts. The latter is an actor, who will definitely enter with this movie to the list of most wanted male actors, if not already with the previous one, as we have the voyeuristic pleasure to see him in almost the whole movie perfectly athletic and half nacked, sweating under the sun and the scirocco from the Sahara, suffering somehow and not letting us guess his dark secrets. Also his former friend and now love rival, the ex boyfriend of Marianne, Harry, played by the charismatic Ralph Fiennes, with the probably best performace in A bigger splash, reveales his handsome and sun bathed body fully, by throwing away his clothes constantly, spontaneously but deliberatelly to impress his object of desire.

The photography is splendid, capturing the heat of the summer not in Southern France, but in Pantelleria, an italian island near North Africa, a better location for sure, as small islands are the better places for these kind of erotic thrillers, where nature, the sea and the heat surround the struggling couples without providing any escape, until death comes along, as also in this erotic thriller. The original soundtrack is for sure excellent, focussing in Rolling Stones' expressionism, contrasting the non dialogue-oriented movie, as Marianne is, after a surgery in her vocal cords, not allowed to talk for medical reasons, and flanking the sex-drugs-and rock´n´roll atmosphere as an inner mood of the characters. The whole movie is grounded on contrasts:

• the peaceful and happy couple versus the void, jealous and vain friend and his trashy almost slutty daughter;
• the pale, scraggy, controlled and predictable women versus the sun bathed, athletic, impulsive and erratic men;
• the flawless, experienced, loving, perfectly styled famous middle-aged woman versus the selfish, disturbing, childish and badly dyed and dressed teenager;
• the mysterious Paul, who doesn't express his thoughts or feelings, not even, when he tried to take his life some years before, and Penelope, who speaks Italian, but keeps it secret together with her sorrow versus the super expressive Harry and the well known and open book Marianne
• and finally the idyllic island and its tourists vs. its illegal migrants kept in detention in the police station. Although this last contrast is shown very little and has no relevance in the plot.

Remaining Question:

The german dubbed version presents Tilda Swinton whispering, when she talks, the audience understands that she has lost her voice and probably her career will not continue. In the english one she has actually a voice, but doesn´t talk due to the medical instructions and because she probably doesn´t want to talk or sing anymore. This explains several scenes, that don´t work so well in the german version.

If you get the answer to my question, I will be happy to hear them. Have fun with this awarded summer movie. A taste of the soundtrack comes now, the Rolling Stones and their Emotional Rescue (1980).

Στο “ίδρυμα”

Liosporos 2016

Πήγα τις προάλλες στην Εστία Κοριτσιών Φιλοθέης της Αθηναίας, ένα σπίτι με περίπου είκοσι κορίτσια από πέντε ως το λύκειο που έχουν απομακρυνθεί με εισαγγελική απόφαση από τις οικογένειές τους, όπως διάβασα εκ των υστέρων. Η μάνα μιας φιλενάδας μου δουλεύει εκεί και είχα σκεφτεί να πάω ρούχα και παιχνίδια, να τους κάνω μια επίσκεψη και με την κόρη μου, αν ήθελε. Εκ των υστέρων επίσης έμαθα ότι η εστία στηρίζεται κυρίως από εθελοντικές προσφορές και δωρεές.

Είχα κάποια δωράκια, παιχνίδια, σχολικά και ρούχα και είχα την εντύπωση ότι τα περισσότερα κορίτσια χαρήκανε. Το μικρότερο έκλεινε τα πέντε εκείνη τη μέρα κι ευτυχώς κατά τύχη είχα πάρει και μπαλόνια, γλυκά και άλλα είδη πάρτυ γενεθλίων. Δεν έμεινα πολύ, δυο ώρες περίπου. Ήταν η πρώτη μου επαφή με παιδιά σε ένα τέτοιο χώρο. Φάγανε τούρτα, τάρτες με φράουλες και σοκολατένια “κοκάκια”, όπως τα λέγανε οι πιο μεγάλες. Παίξαμε με τα μπαλόνια. Ήταν βροχερή μέρα και παίξαμε στο σαλόνι της εστίας.

Να σταθώ στα πόδια μου, Λεωνίδας Μπαλάφας & Γιώργος Ν. Ζερβάκης

Κυκλοφορεί εδώ και κάποιο καιρό αυτό το καλοφτιαγμένο έντεχνο παραδοσιακό τραγούδι "Να σταθώ στα πόδια μου" του Λεωνίδα Μπαλάφα και του Γιώργου Ν. Ζερβάκη. Ένα πεντοζάλι με έντεχνα στοιχεία, παντρεμένα με μια διάθεση θυμωμένης, αλλά μελωδικής ραπ, ελληνικής χροιάς, σχεδόν αγνώριστης. Οι στίχοι (παρακάτω) έχουν όπως συνήθως πολλές ερμηνείες, η πιο πιθανή μάλλον σε νορμάλ καιρούς, θα ήταν ο μονόλογος ενός από τα ερωτικο-προσωπικά παθήματα ή την κακορίζική του μοίρα πολύ απογοητευμένου τύπου που θέλει να πεισμώσει, που πρέπει να συνεχίσει να ζει κι ας ανήκει στους χαμένους της ζωής. Ένα τραγούδι επίκαιρο για πολλές στιγμές πολλών ανθρώπων, για μερικούς κατατρεγμένους ή ερωτοκατεστραμμένους σίγουρα ύμνος ζωής.. 

Το τραγούδι κυκλοφορεί με ένα πολύ εκφραστικό, προκλητικό βιντεοκλίπ, δίνοντας μια άλλη, μια πολιτική ερμηνεία στο τραγούδι. Το βιντεοκλίπ είναι κι αυτό καλοφτιαγμένο, δίχως λόγο, και δείχνει μια άλλη ερμηνεία του τραγουδιού. Δεν εστιάζει στο μονόλογο του απογοητευμένου, αλλά στο πείσμα και στην πράξη του κατατρεγμένου Κρητικού ή και Έλληνα εν γένει που διαπράττει έγκλημα σκέψης σκοτώνοντας τον πολιτικάντη που τον προσβάλλει, τον κοροιδεύει και τον εξαθλιώνει.

Κι όταν πρόκειται για πολιτικό τραγούδι τότε δεν κρίνεται τόσο ήρεμα, όσο όταν πρόκειται για καψουροτράγουδο. Κακώς ίσως. Από την άλλη στο ιντερνετικό καφενείο χωράνε όλοι, και οι κομπλεξικοί κι οι κακιασμένοι, κι αυτοί που θεωρούν ότι ζούμε σε μια ανώνυμη μεγάλη φούσκα και μπορούμε να προσβάλλουμε όποιον και όποτε μας γουστάρει και μάλιστα γραπτώς, για να μη σβήσει κιόλας ποτέ η ωραία μας έκφραση. Tίποτα το ιδιαίτερο λοιπόν κι ο αντίλογος αναποτελεσματικός;

---------

Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο
με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο
στης ζωής το τελευταίο θρανίο
και με πουλί ξενιτεμένο.

Έχω πείσμα και γερό το στομάχι
σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα
την αγάπη που έχω δώσει δεν πήρα
έτσι το θέλησε η μοίρα.

Άντε να σταθώ στα πόδια μου
μετά από τόσα χτυπήματα
έχω ξεχάσει τα βήματα
μα δε με παίρνει να πω δεν μπορώ
πρέπει να μπω στο χορό.

Μες το κόσμο μεγαλώνω τον άπονο
ποιος στ΄αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει
δεν το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο
γιατι η ρόδα δε γυρίζει.

Τους στίχους τους πήρα από εδώ και τους διόρθωσα λίγο: http://www.outnow.gr/news/music/leonidas-balafas-giorgos-nikiforou-zervakis-ante-na-statho-sta-podia-mou-lyrics/

Rassismus

Naxos 2016

Hirn und Herz kalt

Grau nicht schwarz

Nebel überall

Kalte, graue, neblige... Hölle.

Zimt und Koriander (2005)

Ein alter Kommentar aus dem Jahre 2007: 

Bild: http://www.skip.at/media/_versions/filme/7197/pger/1_zoom.jpg

Ein Kassenschlager der letzten Jahre in Griechenland. Erstklassige Schauspieler und Schauspielerinnen der 90er Generation, wie Stelios Mainas, Renia Luisidu zeigen ihr Können in der seits den 60er Jahren erneut wachsenden griechischen Kinoindustrie. Ein Plus: die Filmmusik von Evanthia Rebutsika. Die junge Komponistin schuff ein ebenfalls Soundtrack des Träumens und des Träumens vom Orient: Sehnsüchtig, traurig und voller Gefühl. "Polítiki Kouzina" (griechisch für Konstantinopels Küche) ist als der Schlüssel um die Lebensphilosophie der Bewohner und Bewohnerinnen in der Stadt am Bosporus zu verstehen, welche in Zeiten anhaltender politischen Krisen sich in christlich-muslimisch oder griechisch-türkisch trennen müssen. Ein politisches Dauerthema Griechenlands menschlich, liebevoll und "würzig" erzählt.