21.03.2008

Meldung aus Athen- Διάφορα- Lenguas "ricas" y "pobres"


(DE) Ich erinnere mich als ich Albert King in Athen, ich glaube im Jahre 1991 oder 1992, unter einem Sternenhimmel auf Lykabettus gehört habe. Neulich habe ich sein Kansas City gehört. Eine gelungene Blues Version. Ich fand immer die von Trini Lopez richtig gut, die ich aber leider nicht bei mir habe und wenn jemand da draußen sie mir schicken könnte, wäre es sehr lieb. Die letzten Tage habe ich nach langer Zeit in Liosporos (Athen-Psirri) Musik aufgelegt. Am kommenden Montag ist es wieder so weit, da lege ich wieder am Abend auf.

Studiumstechnisch habe ich eine Arbeit fertiggestellt. Weiter unten findet ihr einen Teil der Arbeit. Es handelt sich um eine Übersetzung für die Uni Malaga (allgemeinsprachliches Übersetzen, Klasse von Vicente Fernández) aus dem Griechischen ins Spanische des ersten Teiles eines Artikels von Maria Kakridi-Ferrari, eine Linguistin aus der Uni Athen, über die “reichen” und “armen” Sprachen.

Νachdem meine Abschlussprüfung an der Uni Hamburg optimal verlaufen ist und somit dachte, dass ich die Mörderin von Papadiamantis für längere Zeit nicht lesen werde (und hat sie euch gefallen?), habe ich sie zum 6. Mal neulich meiner Cousine zum Einschlafen vorgelesen! Es war ihre Wahl.

Ich lese gerade ein anderes sehr interessantes Buch von Bertolt Brecht: Über Klassiker und kann es euch wärmstens empfehlen.

(EL) Θυμάμαι τον Άλμπερτ Κινγκ το 1991 ή 1992 στο Λυκαβηττό ενώ ακούω το Κάνσας Σίτυ του. Το κομμάτι μ' αρέσει ιδιαίτερα από τον Τρίνι Λόπες, που δεν το 'χω όμως μαζί μου κι αν κάποιος το 'χει ας μου το στείλει, σας παρακαλώ. Έπαιξα μουσική μετά από πολύ καιρό στο Λιόσπορο. Θα ξαναπαίξω τη Δευτέρα που μας έρχεται.

Τέλειωσα μια εργασία. Παρακάτω θα βρείτε ένα απόσπασμα από την εργασία που τέλειωσα για το Πανεπιστήμιο της Μάλαγας (Γενική Μετάφραση, τάξη του Μπιθέντε Φερνάντεθ). Πρόκειται για την αρχή ενός άρθρου της Μαρίας Κακριδή- Φερράρι, γλωσσολόγου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, για τις «πλούσιες» και «φτωχές» γλώσσες.

Οι πτυχιακές μου εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου πήγαν πάρα πολύ καλά. Κι ενώ πλέον δε θα ξεχάσω ποτέ πότε εκδόθηκε η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, νόμιζα πως για κάποιο καιρό δε θα την ξαναδιαβάσω. Έλα όμως που τις προάλλες η ξαδέρφη μου τη διάλεξε να της τη διαβάσω για να κοιμηθεί! Οπότε την ξαναδιάβασα για 6η φορά.

Στο σχολείο είχαν διαβάσει μόνο αποσπάσματα, πράγμα που μου θυμίζει τη σημερινή συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή που ο Παπανδρέου έλεγε τι ήθελε να κάνει ως υπουργός Παιδείας και δεν τον αφήσανε, όπως για παράδειγμα να διαβάζονται ολόκληρα βιβλία και όχι μόνο αποσπάσματα.

Τώρα διαβάζω ένα πολύ ωραίο βιβλιαράκι του Μπέρτολτ Μπρεχτ Περί κλασσικών και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

(ES) Aquí podéis leer un fragmento de un artículo traducido para la asignatura de Vicente Fernández “traducción general” en la Universidad de Málaga.

Sobre el mito de las lenguas “ricas” y las lenguas “pobres”

de María Cacridí – Ferrari

María Cacridí – Ferrari, profesora de lingüística en la Universidad de Atenas, publicó este artículo en el diario TA NEA en una serie de artículos de divulgación sobre la lengua con el título “10 mitos sobre la lengua”.

La cuestión de la distinción de lenguas entre ricas y pobres, suficientes e insuficientes, civilizadas y primitivas que implica una discriminación entre razas, parece resuelta para los grecoparlantes. El juicio general de que su lengua es una de las más rica del mundo, aunque, concierna al griego antiguo, parece suficiente para defender el prestigio del griego moderno “frente” a no griegos.


La respuesta de la lingüística sobre la clasificación axiológica de lenguas plantea, sin embargo, el concepto de la suficiencia de toda lengua como sistéma completo de comunicación para la sociedad que lo utiliza. La cantidad de unidades fonológicas, léxicas y morfosintácticas que está establecida (por convención) en una comunidad lingüística, por ejemplo la de los Ilgar, aborígenes de Australia, está definida por la necesidad de expresar los conceptos relevantes en tal comunidad y las relacionales conceptuales entre ellos. Lo último es válido también para la lengua inglesa, china, griega y otras. Supuesto que todas las lenguas son suficientes para la comunidades lingüísticas que las usan, todas las lenguas son equivalentes de principio. La lingüística contemporánea no valora las distintas lenguas naturales y ubica el orígen de tal valoraciones en mitos y prejuicios extralingüísticos.


La suficiencia es un elemento constitutivo de la lengua que está en relación con las necesidades de la sociedad que la usa. El desarrollo diacrónico de una lengua se basa en ese elemento constitutivo. Se ha demostrado sobre todos los códigos lingüísticos documentados que no hay una distinción en la complejidad que tienen, y sobre todo, que la comparación de una lengua del primer mundo como prótipo con otra no demuestra ninguna inferioridad o superioridad irrelevantemente del modelo preferido de la sociedad que se presupone.

Keine Kommentare: